Veni, Creátor Spíritus,
Mentes tuórum vísita
Imple supérna grátia,
Quæ tu creásti péctora.
Qui díceris Paráclitus,
Altíssimi donum Dei,
Fons vivus, ignis, cáritas,
Et spiritális únctio.
Tu septifórmis múnere,
Dígitus patérnæ déxteræ,
Tu rite promíssum Patris,
Sermóne ditans gúttura.
Accénde lumen sénsibus:
Infúnde amórem córdibus:
Infírma nostri córporis
Virtúte firmans pérpeti.
Hostem repéllas lóngius,
Pacémque dones prótinus:
Ductóre sic te prǽvio
Vitémus omne nóxium.
Per te sciámus da Patrem,
Noscámus atque Fílium,
Teque utriúsque Spíritum
Credámus omni témpore.
Sit laus Patri et Fílio,
Sancto simul Paráclito;
Nobísque mittat Fílius
Charísma Sancti Spíritus. Amen.
Hic hymnus a multis beato abbati Rabano Mauro, qui anno 856 post Christum natum mortuus est, adscribitur, et recte inter pulcherrimos traditionis latinae censetur. In die Pentecostes, canitur ad Vesperas ad invocandam gratiam Spiritus Sancti in initio festi, et ad horam Tertiam, ipsam nempe horam qua Spiritus Sanctus super Beatam Mariam Virginem et Apostolos descendit. Canitur etiam in caerimoniis praecipuis, utpote in ordinationibus.
Cum Papa Urbanus VIII (1623-44) anno 1629 hymnos Breviarii Romani reformavit, doxologia hujus ita mutata est:
“Deo Patri sit glória,
et Fílio qui a mórtuis
surréxit, ac Paráclito
in saeculórum sáecula.”